Rozdział dwudziesty drugi

Jak przeczytałeś to skomentuj. To spora motywacja do pracy. Jeżeli jesteś tu tylko po to aby zareklamować swojego bloga zrób to w zakładce Spam.

Zapraszam na mojego bloga z imaginami. 

~Louis~

Siedziałem na sofie i zacząłem rozmyślać. Paulina była już szczęśliwa i spokojna. A Harry się zmienił. Stał się bardziej opiekuńczy, odpowiedzialny. Chyba się zakochał i to w koleżance Zayn' a. Kurczę, boję się o niego. On jest taki wrażliwy, nie chcę żeby po raz kolejny cierpiał przez dziewczynę. Moje rozmyślania przerwał dźwięk pukania to drzwi. Poszedłem otworzyć. W drzwiach stał nie kto inny jak Paul, nasz manager. W tym samym czasie jak wpuściłem go do domu z góry zszedł Harry. Coś czuję, że nie będzie to miła rozmowa. Mężczyzna usiadł na sofie i ze swojej teczki wyciągnął gazetę. Na pierwszej stronie widniało zdjęcie Hazzy z Pauliną. Jak się całują w kawiarni. Chłopaka zamurowało i wiedział, że będzie musiał poważnie z Paulem porozmawiać.

- Haroldzie mógłbyś mi to wytłumaczyć? – zapytał manager

- No bo Paulina i ja…my… - zaczął zdenerwowany chłopak

- Co Wy? – dopytywał wkurzony mężczyzna

- My jesteśmy razem. I jeżeli nie pozwolisz nam być razem to jak odchodzę z zespołu. – powiedział Harry

~Paulina~

Usłyszałam krzyk jakiegoś mężczyzny a potem Hazzy. Wiedziałam, że mają przeze mnie problemy. Postanowiłam zniknąć z ich życia bo wystarczająco się nacierpieli przeze mnie. Spakowałam moje rzeczy do walizki i zaczęłam schodzić na dół. Pierwszy zauważył mnie Zayn. Zdziwił się na mój widok ale nic nie powiedział. Chciałam cicho zejść ale niestety upadła mi walizka. Za chwilę poszedł Liam i pomógł mi ją znieść. Harry ‘ego  zamurowało. Widziałam, że ma łzy w oczach jak zobaczył mnie z tą walizką

- Chciałam się chłopcy z Wami pożegnać. Wystarczająco spowodowałam problemów. Dziękuję Wam za pomoc.  A i nie martwcie się, mam gdzie mieszkać. I znikam z Waszego życia na dobre, zapomnijcie, że w ogóle mnie poznaliście. – i zaczęłam wychodzić

- Ale jak to? Już mnie nie kochasz? – zapytał mój chłopak

- Skarbie, zawsze będę Cię kochać. Będę śnić o Tobie, Twoich zielonych oczach, które tak bardzo lubię. Ale macie przeze mnie za dużo kłopotów. Nie chcę niszczyć zespołu. Więc muszę zniknąć. – wyszeptałam przez łzy i wyszłam. Usłyszałam jeszcze, że Styles zaczyna krzyczeć. Ale nie zatrzymywałam się. Musiałam jakoś o nich zapomnieć. Postanowiłam iść do parku, posiedzieć i pomyśleć o tym co mogę zrobić w moim życiem.  W pewnym momencie mój telefon zaczął dzwonić. Był to Harry, nie odebrałam. Później zaczął mi wysyłać SMS – y

„Paulina, proszę wróć do mnie”  „Nie mogę żyć i normalnie funkcjonować bez Ciebie”  „Tęsknię i zawsze będę Cię kochać”  „Skarbie, proszę. Odchodzę z zespołu bo nie mogę przestać myśleć o Tobie”

Nie mogłam powstrzymać łez jak to czytałam. Teraz wiem, jak bardzo go skrzywdziłam. Mi też go brakuje i to bardzo ale nie mogę niszczyć jego kariery. Usiadłam na ławce i się rozpłakałam. Siedziałam tak już z pół godziny. Po chwili poczułam, że ktoś mnie przytula. Był to …

Dziękuję bardzo za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem. Choć martwi mnie, iż pojawiło się ich tak mało. 

Proszę Was o szczerą opinię w komentarzach. 

Chciałam Was jeszcze poinformować, że od października rozdziały będą pojawiać się najprawdopodobniej raz w tygodniu ponieważ większość czasu w tygodniu będę miała zajęcia. Mam nadzieję, że zrozumiecie i nie będziecie na mnie źli. 

Następny rozdział pojawi się 1 października ponieważ jest to ważny dla mnie dzień :)