Rozdział szesnasty

Jak przeczytałeś to skomentuj. To spora motywacja do pracy. Jeżeli jesteś tu tylko po to aby zareklamować swojego bloga zrób to w zakładce Spam.

Zapraszam na mojego bloga z imaginami. Znajdziecie go w zakładce Imaginy.

~Zayn~

Nie mogłem zasnąć więc zacząłem myśleć o tym co spotkało Paulinę. Przecież to taka fajna dziewczyna, widać, że spodobała się Hazzie. Jak można było ją tak skrzywdzić. I jeszcze ten obleśny typ, który chciał ją zgwałcić. Dobrze, że Paula ma nas a w szczególności Harry'ego. Przy nas jest bezpieczna i o wszystkim możemy z nią pogadać. Wkurzyłem się jak tak o tym myślałem więc poszedłem przez dom sobie zapalić. Gdy już się uspokoiłem postanowiłem wrócić do pokoju i iść spać. Gdy wychodziłem po schodach usłyszałem krzyki Pauliny. Dobiegały one z pokoju Stylesa. Otworzyłem delikatnie drzwi i to co zobaczyłem mnie przeraziło. Dziewczyna krzyczała, płakała i rzucała się na łóżku. Po chwili Loczek się obudził, przytulił ją choć nie było to łatwe i mówił do niej. Usłyszałem część jego paplaniny

- Proszę Cię, uspokój się. Tu jesteś bezpieczna. Przy mnie nic Ci nie grozi, możesz mi o wszystkim powiedzieć bo Cię kocham.

Zatkało mnie. Czy on wie co mówi, czy jest świadom tego, że właśnie wyznał Paulinie miłość? A co będzie jak nie będzie tego pamiętał i się wyprze swoich słów? Malik to nie Twoja sprawa. To on w razie czego będzie miał problemy mówiłem sam do siebie. Zamknąłem drzwi i wróciłem do siebie.

~Niall~

Tak dobrze się mi spało. A tu nagle obudziły mnie czyjeś krzyki. Wstałem wkurzony i poszedłem do pokoju Hazzy aby go opieprzyć za pobudkę. Otworzyłem drzwi i cała złość mi przeszła gdy zobaczyłem Paulinę wtuloną w Harry'ego, który robił wszystko aby dziewczyna przestała płakać. To było takie słodkie. Wróciłem więc do swojego pokoju i zasnąłem z myślą, że tą dwójkę coś łączy.

~Harry~

Spałem sobie a tu nagle obudziły mnie czyjeś krzyki. To była Paulina. Pewnie śnił się jej koszmar ponieważ płakała i krzyczała. Przytuliłem ją z całych sił i mówiłem do niej żeby się uspokoiła. Po chwili mi się udało uspokoić dziewczynę. Zasnęła ona w moich ramionach. A ja już nie mogłem spać. Patrzyłem na nią i powtarzałem sobie zabiję tego kto tak ją skrzywdził. Wyglądała ona tak słodko jak spała. Zapatrzony w nią nie zauważyłem, że już jest rano. Paula po chwili się obudziła i gdy zobaczyła skopane łóżko oraz moje niewyspane oczy przypomniało się jej co zdarzyło się w nocy i się rozpłakała.

- Nie płacz słonko. Przecież nic się nie stało. – zacząłem mówić

- Jak to się nic nie stało? Jesteś poobijany przeze mnie. Przepraszam. – wyszeptała

- Naprawdę nic się nie stało. Kocham Cię i nie pozwolę na to żebyś była smutna. – powiedziałem

- Harry nawet nie wiesz jak bardzo…

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem, dają one kopa do pisania choć wena mnie opuściła. Mam nadzieję, że ten rozdział się Wam spodobał. I nie wiem jeszcze kiedy pojawi się kolejny rozdział.