Rozdział czternasty

Jak przeczytałeś to skomentuj. To spora motywacja do pracy. Jeżeli jesteś tu tylko po to aby zareklamować swojego bloga zrób to w zakładce Spam.

Misiaki, mam do Was pytanko. Czy gdybym dodała na bloga krótkie opowiadanie, które dotyczy mojego życia wyrazilibyście o nim swoją opinię? Bardzo proszę Was o odpowiedzi na to pytanie w komentarzach, to dla mnie ważne.

~Harry~

Louis poszedł do swojego pokoju. A zaraz za nim poszła Paulina. Jestem bardzo ciekawy o czym chcieli porozmawiać ale nie będę się wypytywał bo to nie mój sprawa. Było bardzo cicho na górze. Aż tu nagle otwarły się drzwi od pokoju Lou a po schodach zbiegła zapłakana dziewczyna. Serce mi mówiło Biegnij za nią. Posłuchałem go i wyszedłem w domu aby jej poszukać. Nie napracowałem się zbytnio bo siedziała ona na schodach przez naszą willą z głową schowaną między kolanami. Bałem się bardzo ale podszedłem do Pauli, usiadłem obok i delikatnie ją przytuliłem. A ona przyciągnęła mnie do siebie jakbym był niezbędnym czynnikiem do jej życia. Było to bardzo miłe. Nigdy nie byłem tak potrzebny komuś.

- Paulina, co się słonko stało? – zapytałem, a ona tylko mocniej mnie przytuliła

Myśl baranie. Ona Ci ufa, musisz coś zrobić upomniałem się w myślach.

- Nie bój się. Zaniosę Cię teraz do mojego pokoju. Tam będziesz mogła mi wszystko opowiedzieć jeśli tylko będziesz chciała. – po tym monologu zrobiłem tak jak mówiłem

Gdy doszliśmy do pokoju położyłem Paulę na łóżku a ona powiedziała

- Nie zostawiaj mnie samej. Boję się.

~Paulina~

Nie wiem dlaczego ale właśnie jemu zaufałam. W ramionach Harry'ego czułam się bezpieczne. A on najprawdopodobniej zdawał sobie z tego sprawę bo zajmował się mną wtedy kiedy tego potrzebowałam. Gdy siedziałam na schodach po tym jak wybiegłam od Louisa przyszedł Hazza i się mną zaopiekował. Przytulił i zaniósł mnie do swojego pokoju.

- Nie zostawiaj mnie samej. Boję się. – wyszeptałam

- Nie bój się, przy mnie nic Ci nie grozi. Idę pogadać z Tomlinson'em i zaraz wracam. – powiedział Loczek

- Możesz przyprowadzić Lou? Chce go przeprosić. – rzekłam już śmielej

- Dobrze. Zaraz tu z nim będę. – odparł i wyszedł

Po pewnym czasie przyszli oboje do pomieszczenia w którym się znajdowałam. Zaczęłam więc mówić

- Louis, przepraszam. Nie powinnam tak uciekać od Ciebie.

- Nic się nie stało. Nie gniewam się. – powiedział z uśmiechem na ustach

Gdy chłopak opuścił pokój Harry położył się koło mnie i zaczął do mnie mówić ponieważ zauważył, iż słowa Marchewkowego mnie nie przekonały.

- Lou naprawdę Ci wybaczył. Nie smuć się już tym. – zaczął – Paula uśmiechnij się. Zależy mi na …

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem, dają one kopa do pisania choć wena mnie opuściła. Mam nadzieję, że ten rozdział się Wam spodobał.