Rozdział dwudziesty siódmy

Jak przeczytałeś to skomentuj. Jest to dla mnie ważne. I każdego kto to czyta proszę o choćby najmniejszy komentarz. Chcę wiedzieć ile Was jest. 
Jeżeli jesteś tu tylko po to aby zareklamować swojego bloga zrób to w zakładce Spam.
Zapraszam na moje blogi z imaginami: http://imaginy-1direction.blogspot.com/ i http://one69direction69.blogspot.com/

~Krzysztof~

Tak bardzo tęsknię za Pauliną, brakuje mi jej. Ale mam to na własne życzenie. Choć tak bardzo chciałbym wiedzieć jak ona się czuje, czy jest szczęśliwa, gdzie mieszka… Dobra, dosyć tego rozmyślania o przeszłości. Muszę polecieć do Londynu i odnaleźć moją byłą dziewczynę i może uda mi się ją przekonać aby mi wybaczyła. Bo ja bez niej żyć nie mogę. Tak więc spakowałem się i zabukowałem sobie bilet. Miałem mieć lot za dwie godziny. Po kilku godzinach byłem już na lotnisku z Londynie. Postanowiłem pojechać pod willę, w której mieszka Zayn z kolegami. Z nim też muszę porozmawiać, może uda nam się być znowu przyjaciółmi. I muszę tam jechać z jeszcze jednego powodu, może oni wiedzą gdzie jest moje słonko. Gdy już dojechałem zauważyłem, iż ktoś siedzi przed domem. Była to Paulina. Na jej widok uśmiech sam mi wskoczył na twarz. Podszedłem do niej ale ona się mnie bała.

- Krzysztof, co Ty tu robisz? – zapytała

- Przyjechałem do Ciebie a raczej po Ciebie. – odparłem

- Ale ja nigdzie z Tobą się nie wybieram. Tu mi dobrze. Właśnie przeprowadzam się do Malwiny bo potrzebuję odpocząć od tych wariatów.

Po chwili podszedł do nas nie kto inny tylko Zayn.

~Zayn~

- Zostaw ją. – krzyknąłem – Słyszysz? Ona tu jest z nami i nie masz już do niej żadnych praw.

- Paulina nie jest żadnym przedmiotem. A po za tym ja ją kocham. – tłumaczył się

- Gdybyś ją kochał to byś jej nie zranił. Więc zmykaj stąd zanim postanowię Ci w tym pomóc. – powiedziałem

- Paula, zapamiętaj sobie, że będę walczył do końca. – wykrzyczał Walczak i sobie poszedł

A dziewczyna usiadła na schodach i jeszcze bardziej się rozpłakała. Serce mi się krajało jak widziałem jak bardzo cierpi.

- Zayn, co ja takiego zrobiłam, czym sobie zasłużyłam na takie traktowanie przez osobę, która podobno mnie kocha?

- Nic słonko nie zrobiłaś. Chodź już do domu bo tu jest zimno. – powiedziałem

I po chwili siedzieliśmy już na sofie z kubkami gorącej herbaty. Włączyliśmy sobie komedię romantyczną. W pewnym momencie Paulinka po raz kolejny tego dnia wybuchał płaczem.

- Nie płacz. Nie mogę patrzyć na łzy osoby, którą…

No i pojawił się kolejny rozdział. Jak myślicie, co Zayn powie Paulinie? Na wasze pomysły czekam w komentarzach.Przepraszam, że tak późno dodaję rozdział ale wena mnie opuściła a z czasem też miewam kłopoty. Dziękuję bardzo za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem. Dają one kopa do pisania ;) Proszę Was o szczerą opinię.